Feuilleton aflevering 19 : Epiloog

Hij zat aan een tafel bij Coffee Corazon te schrijven, toen ze binnenkwam. Verbaasd keek ze naar al die mensen die bij hem aan tafel zaten. Hij had niets gezegd over andere mensen. Ze zouden toch alleen wat gaan drinken. Hij keek op en wenkte haar dichterbij. "Hoi, laat ik je even aan de andere voorstellen. Dit is Lida de Boer en naast haar zit Piet Harlaar. De man hier links van mij is Johan." Verbaasd keek ze de mensen aan tafel aan. Hoe kon het dat al die personen hier zaten? "Maar," Stamelde ze, "je had die mensen toch voor je verhaal verzonnen?"
"Dat klopt, maar jij moet toch weten dat personages uit een verhaal in je hoofd wonen en daardoor tot leven komen. Je ziet dat niet iedereen hier ook is. Lenie van Wamelen is tenslotte van de toren gesprongen en begraven. Die is dood en daar kan ik dus weinig meer mee. Is ook niet zo fris om haar hier weer aan tafel te hebben zitten. En Klaas de Jong? Ja, die zit nu vast in zijn cel. Dat is jammer voor hem. Hij is ook nog steeds erg boos dat ik hem al die aanrandingen in de schoenen heb geschoven. Een glansrijke politieloopbaan in een hoofdstuk naar de knoppen" Hij lachte luid.
"Maar ik zie dat Lisa en Tim hier ook zijn?" Ze keek snel achterom en zag aan Lisa naar haar zwaaien, Tim zat vlak naast haar en keek verliefd naar Lisa. Zou het dan toch waar zijn, dat je eigen karakters in jou aanwezig tot leven konden komen?
"Kijk"' zei hij,"Daar in de hoek helemaal achteraan in die donkere hoek zitten twee mensen die hebben het verhaal niet gehaald. Die linkse dame is jou tante Wietske, die wilde we allebei een rol in het verhaal geven, maar die wilde geen slachtoffer spelen. Daardoor valt ze nu buiten ons gezichtsveld. Die vrouw ernaast is Annemarie uit Delft, zij probeerde mij met een etentje om te kopen. Dat was bijna gelukt, alleen bij het toetje van Ben en Jerry ijs ging het mis. Ze was de slagroom vergeten. Tsja, dat was stom. Dus ook voor haar geen rol."
Ondertussen had Lisa de drankjes gebracht, zij moest tenslotte haar rol als serveerster bij Corazon vervullen. Ze brachten een toast uit op het geweldige succes van HUN boek en de prachtige recensies door het grote lezerspubliek gegeven.
Hij stond op en omarmde haar. "Ik moet er weer vandoor, ik zal dat zooitje ongeregeld meenemen. Dan kun jij nog even rustig blijven schrijven aan je nieuwe verhaal.  Nogmaals bedankt voor je inzet en je mooie personages. Wie weet schrijven we nog eens wat samen."
Hij liep naar de uitgang, keek achterom en zag haar alweer druk met pen en papier. Zag hij het goed? Het leken wel piramides daar op de achtergrond. Hij schudde zijn hoofd en knipperde met zijn ogen.  Ze was zag hem niet eens meer staan. Het was een mooi beeld zoals ze daar zat. Rode broek, witte blouse en over haar stoel een zwart leren jasje met een gebloemde sjaal. Haar donkere haren hingen voor haar mooie ogen. Vrolijk liep hij naar buiten. Die kwam er wel als schrijfster.

Feuilleton Aflevering: 18 , Het Middelpunt

Ze liep door de lege gangen. De schooldag zat er voor haar weer op. Toen ze het schoolplein op liep hoorde ze een bekende stem haar naam roepen. Niet veel later voelde ze dat iemand haar hand vast pakte. Lisa keek op en zag Tim met een glimlach naast haar staan. Ze glimlachte terug. “Heb je nog wat van de politie gehoord” vroeg hij terwijl hun armen zachtjes heen en weer zwaaide. Lisa schudde haar hoofd, “Nee, nog niks” antwoordde ze. Samen liepen ze richting de fietsenstalling, waar Tim’s scooter stond. “Laat je me weten als je wat hoort” klonk zijn stem. “Doe ik” knikte Lisa. “Ben je vandaag niet op de scooter?” vroeg hij toen hij haar scooter niet in de stalling zag staan. “Ik ben met de bus” legde Lisa uit. Tim keek haar vragend aan. “Lekke band” antwoordde ze terwijl ze met haar ogen rolde. Dit deed Tim glimlachen. “Heb je anders een lift nodig?” maar weer schudde Lisa haar hoofd. “Nee, dankjewel. Ik heb met een paar meiden in de stad afgesproken, dus ik pak de bus” antwoordde ze. “Zeker weten?” Lisa knikte. Tim plaatste een kus op haar wang voordat hij zijn helm opzette. Daarna stapte hij op zijn scooter en reed weg. Lisa zwaaide hem na. Terwijl ze richting de hekken van het plein liep viste ze haar smartfoon uit haar tas. Ze zag dat ze drie appjes had. Met al haar aandacht op haar telefoon had ze geen oog voor haar omgeving. Ineens werd ze op haar schouder getikt. Lisa schrok en draaide zich snel om. Ze kreeg de schrik van haar leven. Haar ogen werden groot. Ze was sprakeloos. Ze keek recht in zijn gezicht. Snel keek ze om zich heen. Misschien was er een leraar, een klasgenoot of een voorbijganger. Misschien kon ze Tim nog zien. Helaas, op hem en haar na was er verder niemand te bekennen. Ze stond er alleen voor. “Wat…wat doe jij hier?” stamelde ze. “Ik moet je heel veel vertellen” hoorde ze hem zeggen. “Heb je tijd om mee te gaan?” vroeg hij haar. Ze wilde nee zeggen en heel hard wegrennen, maar hij wachtte niet op haar antwoord. Hij greep haar arm vast en trok haar mee richting het naastgelegen koffie-café.

Binnen aangekomen liep hij met haar naar één van de vele lege tafeltjes en bestelde koffie en voor haar thee. Ze kreeg niet eens kans om wat te zeggen want hij stak meteen van wal. "Ik heb je heel veel over Lenie en mij te vertellen."
"We hebben elkaar ongeveer een jaar geleden getroffen in Coffee Corazon, ze zat daar te schrijven aan een tafeltje. Je weet wel dat zelfde tafeltje waar jij haar altijd koffie bracht" Lisa kon alleen maar ja knikken, ze was nog steeds met stomheid geslagen. Hij vervolgde zijn verhaal: "We bleken goed met elkaar te kunnen opschieten en ik vond haar verhalen mooi, droef of grappig. Door haar ging ik weer leven en de mensen anders bekijken. Ik vergat bij haar wat de mensen mij vroeger hebben aangedaan. Ik beleefde mijn reizen, grote of verloren liefdes kwamen voorbij door haar mooie manier van schrijven. Je zult zelf wel gemerkt hebben dat ze helemaal op ging in haar schrijfwerk."  Lisa knikte bevestigend en wilde wat zeggen toen hij alweer verder ging met zijn verhaal. "Sorry dat ik je zomaar heb meegesleurd, maar ik moet dit wel aan je vertellen. Mensen veroordelen me vaak al voor dat ze me echt kennen. Ze nemen niet eens de moeite echt eens naar mij te luisteren. Lenie had dat zelfde probleem, ze hield meer van gebouwen dan van mensen, wist je dat?" Lisa schudde haar hoofd. "Ze had een zware jeugd net als ik, haar vader heeft ze nooit gekend", ging hij verder, "ook op latere leeftijd had ze het niet makkelijk. Ze is een keer bedwelmt en onteerd, dat had grote invloed op haar schrijfwerk". Lisa's ogen werden groot, ze wilde opstaan, maar hij duwde haar weer op haar stoel terug. "Ik ben nog niet klaar. Er is meer wat je moet weten. Jij denkt dat je slim bent maar je kent maar een klein stukje van de puzzel. Ik weet heus wel dat jij mij verdenkt en dat je in mijn spullen heb staan neuzen. Maar niets is wat het lijkt, onthoud dat. Lenie's moeder is niet zo lang geleden overleden en in haar spullen vond ze een enveloppe met daarin een foto van haar vader met zijn naam achterop. Ze belde mij in paniek op een avond op, ze had die man op de foto herkend als de man die haar bedwelmt had en verkracht. De zelfde ogen, neus en mond. Ze vroeg of ik voor haar die man wilde opzoeken, in ben nogal goed met de computer en het nazoeken van informatie. Na wat speurwerk had ik hem gevonden en wist op zijn pc door te dringen. Wat ik daar aantrof was schokkend, gegevens van heel veel vrouwen en vele foto's. " Lisa hoorde het vol walging aan. Ze wist niet wat ze met al die informatie moest, had hij gelijk? Of zat hij haar hier wat voor te liegen? En hoe kon het dan dat de politie hem niet had vastgehouden? Ze had toch op het politiebureau  haar verhaal verteld. "Ik zie dat je me niet geloofd, alleen maar omdat je me een vreemde man vind. Of heb ik het mis?" Lisa roerde stil in haar theeglas, zonder hem antwoord te geven. "Ik ben wel vreemd maar niet gek, ik verzamel poppen en kleed die aan. Maar achter al die poppen zit een verhaal. Het zijn de vrouwen die in mijn leven voorbij gekomen zijn. Er is er één die aangekleed is als mijn moeder, die me al vroeg in de steek heeft gelaten. Mijn oma zul je niet aantreffen die heeft mij gemaakt zoals ik nu ben. Maar herinner je die mooie pop met dat zwarte haar en die Italiaanse naam? Dat was mijn grote liefde in Rome. Al mijn poppen hebben dus een naam. Ik geef ze een kaartje met al hun gegevens. Ook Lenie heeft een plekje in mijn hart, maar ook in mijn huis. Samen met al die andere vrouwen die mijn leven delen of hebben gedeeld."
"Waarom vertel je mij dit allemaal?"vroeg Lisa eindelijk. "Ik ben gister bij de politie geweest, ik heb ze alles verteld wat ik weet..." zegt ze zacht.
"Ik vertel eerst het laatste deel van mijn verhaal en dan geef ik je antwoord op je vraag. Lenie heb ik al mijn bevindingen toegestuurd en ben daarna een paar weken weggegaan om wat bij te komen. In de tussentijd is Lenie van de toren gesprongen. Dat wist ik bij thuis komst eerst niet. maar toen ik alle post aan het doornemen was, vond ik een afscheidsbrief van haar. Daar stond alles in, over haar vader en dat ze de wil om te leven had opgeven. Ook vroeg ze me de gegevens die ik voor haar gevonden had, pas een paar weken na haar dood naar de politie door te sturen en ook haar naam. Dat heb ik dus pas gister gedaan. De politie heeft mij daar vlak voor jij bij hun kwam, over onderhouden. De zelfde morgen is de dader van al die zeden misdrijven aangehouden."
Aangehouden, dacht Lisa, maar dan had zij het al die tijd mis gehad en had ze de man tegenover haar zat ten onrechte verdacht gemaakt.
"Maar ik heb nog een verzoek van Lenie". Ging hij verder, "Lenie wilt voor altijd verbonden blijven aan de Onze Lievevrouwe toren, ze zou het mooi gevonden hebben als er altijd een kaarsje zou branden voor de torendeur. Wil jij samen met mij daar voor zorgen?" Stil knikte Lisa van ja. "Het spijt mij echt heel erg Johan" zei ze zacht. Hoe moest ze dit straks allemaal aan Tim vertellen...
Hij stond op en samen liepen ze naar de deur om naar het plein bij de toren te gaan. Bij de deur aan gekomen viel haar oog op de krant van die morgen. Met grote letters stond er; "POLITIEMAN KLAAS DE J. AANGEHOUDEN"

Bij de toren stak Johan een kaarsje aan en gaf het aan Lisa, voorzichtig plaatste ze het in de glazenhouder en zette het stil neer vlak voor de mooie bronzen deuren met het Maria-mirakel. Johan legde een bosje bloemen op het grote kruis wat in de bestrating  "Het Middelpunt" van Nederland aan geeft. "Ze zal altijd in het middelpunt van ons leven staan" sprak hij zachtjes. Bij Lisa rolde een traan uit haar ooghoek.

Feuilleton, aflevering 17: Ontknoping?

Stil keek hij de twee mensen die tegenover hem zaten aan. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hem iets konden maken, hoewel ze gedroegen zich wel erg zelfverzekerd. Zwijgend legde rechercheur Lida de Boer een foto voor hem neer. Verrast keek hij erna. Hoe kwamen ze aan de foto, die had hij toch veilig verborgen op zijn pc? Daarna legde ze nog een groot aantal foto's neer. Shit, ze hadden kans gezien zijn hele pc te kraken. Rechercheur Piet Harlaar begon te praten: "Kun je ons zeggen hoe je aan deze foto's komt?" "Die heb ik op internet gevonden" antwoorden hij. Aan de andere kant van de tafel lachte ze schamper. "Volgens mij klopt dat antwoord niet echt, we hebben zoals je vermoedelijk al begrijpt nog veel meer informatie" zei Lida de Boer, "Volgens onze informatie en de gegevens die we op je pc hebben gevonden, weet jij meer van die bedwelming en verkrachtingszaken. "Wat moest hij hier nu op antwoorden, zolang ze alleen dit hadden, een getuige hadden ze vast niet. Hij gokte er op dat hij nog een kans had. "Ik weet nergens van, jullie gokken maar wat. Wat zeggen die paar foto's nu eigenlijk?" zei hij stoer. Lida de Boer haalde nog een laatste foto uit de enveloppe voor haar, zwijgend gaf ze die aan hem. Hij keek er vluchtig naar en gaf hem haar direct terug. "Ik zou maar eens goed kijken naar deze foto, het is namelijk je eigen dochter." :zei Lida. Hij verbleekte en begon heftig te zweten. Hij rukte de foto uit de handen van Lida de Boer en met trillende handen bekeek hij de foto opnieuw. Nu hij goed keek herkende hij de vrouw op de foto, die had hij gemaakt in haar woning nadat hij haar had thuis gebracht. Bij haar had de verdoving niet goed gewerkt zeker, hoe had ze hem anders herkend. "We moeten nog iets vertellen over die foto,": zei Piet Harlaar, "Dit is ook de vrouw die van de toren is gesprongen. Ze heeft een brief achtergelaten voor je." Met trillende handen pakte hij de brief aan en begon te lezen.

"Mijnheer, nee geen papa of vader, die eer gun ik u niet. Als u dit leest ben ik letterlijk en figuurlijk dood voor u. Heel mijn leven heb ik moeten leven met het idee dat niemand wist wie mijn vader was. Na de dood van mijn moeder kwam ik er achter wat de naam van mijn vader was. Bij de gegevens zat een foto van u. Helaas ervoer ik geen blijdschap maar pure haat toen ik naar de foto keek. Die ogen,die neus,die stonden voor mij gelijk aan wellust en minachting voor heel mijn bestaan. Ik herkende direct het beeld van de man die mij mijn laatste beetje zelfrespect had afgenomen. En ik zou u vader moeten noemen? Nooit heeft u naar mij omgekeken. Heel mijn leven heb ik een vader moeten missen, mijn relaties met mannen hebben daar zo onder geleden dat ik meer van gebouwen ben gaan houden dan van mensen. Ja,gebouwen u leest het goed, die geven vermoedelijk meer warmte af dan ik ooit van u heb mogen ontvangen. Een goede vriend heeft voor mij onderzoek gedaan naar u, de schokkende werkelijkheid was nog erger dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik dacht dat ik de enige was die door u zo bruut was vernederd. Maar nee, het bleek om tientallen vrouwen te gaan. Op u pc zijn grote hoeveelheden foto's en gegevens aangetroffen van die vrouwen. Ik heb mijn vriend gevraagd deze gegevens pas een paar weken na mijn dood naar de politie te sturen. U kunt wel indenken waarom. Zelf heb ik besloten een eind aan mijn leven te maken. Na de dood van mijn moeder heb ik geen familie meer. U gun ik niet de eer mij als dochter te leren kennen. Met een gerust hart ga ik dicht bij mijn grootste liefde dood, de Onze Lieve Vrouwetoren. Die heeft altijd in het middelpunt van mijn leven gestaan. Stoer, oud en wijs richt het zijn blik naar de hemel. Ik hoop daar ook terecht te komen. Wel hoop ik u daar nooit aan te treffen.

 Lenie van Wamelen"

Volledig ingestort voerde ze hem af, terug zijn cel in.

Feuilleton, aflevering 16: Aanhouding

Door : ©Sabrina Diana en ©Wim Lagendijk 

“Lies?” klonk Tim weer. Lisa haalde diep adem, “Ik ben niet helemaal eerlijk geweest over Johan” biechtte ze op. “Wat? Hij heeft toch niet aan je gezeten” alle alarmbellen leken bij Tim af te gaan. “Heeft hij je pijn gedaan?” hoorde zij hem vragen toen zij geen antwoord gaf. “Nee…” antwoordde ze. “Ja” zei ze verward toen ze terug dacht aan die middag. “Nee” verbeterde ze weer. “Hij heeft me geen pijn gedaan” verduidelijkte ze. “Wat is er dan met Johan?” hoorde ze hem vragen. Lisa haalde diep adem voordat ze hem haar ontdekkingen over de poppen vertelde. Dat de kleding die ze voor hem kocht voor de poppen was. “Ik denk dat Johan wat met de dood van de onbekende vrouw te maken heeft” ze zag Tim’s ogen groot worden. “Waarom denk je dat Lies?” hij legde zijn hand op haar knie. “Hij had me vanmiddag weer nodig…” begon ze en ze vertelde Tim wat er die middag was gebeurd. “Hij had in die kamer een pop die sprekend op haar lijkt” ze probeerde Lenie’s naam te ontwijken. “Dat zegt nog niet dat hij wat met haar dood te maken heeft” klonk Tim. “Hij trok mij uit de kamer toen hij mij daar zag. Ik…een week geleden lagen papieren van haar bij hem op tafel. Hoe kan dat Tim…” ze wist dat haar angst te horen was. Tim pakte haar gezicht vast en liet haar hem aankijken. “Je weet wie ze is, niet waar?” hoorde ze Tim zeggen. Zijn ogen staarde haar aan. Lisa keek weg. Ze sloot haar ogen en knikte terwijl er een traan over haar wang liep. “Als dat zo is Lies, dan moet je naar de politie gaan” hoorde ze hem zeggen. Lisa gaf geen antwoord. Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Tim sloeg een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Het komt allemaal goed Lies, dat beloof ik je” en hij plaatste een kus op haar bruine lokken.

Zenuwachtig liep Lisa het politiebureau binnen. Tim bleef zoals afgesproken buiten wachten. Dit was namelijk iets wat ze alleen moest doen. Aan de baliemedewerker vertelde waarvoor ze kwam. Die belde meteen naar boven. Even later kwam er een vrouw naar beneden. Ze stelde zich voor als Lida de Boer van afdeling zedenzaken. Lisa schrok, zedenzaken? Daar kwam ze toch niet voor. De vrouw merkte dat ze van slag was "Mijn collega is vandaag vrij, ik neem hem waar". Samen liepen ze naar een bespreekkamer. Lisa begon hortend haar verhaal te doen. Ze vertelde hoe de vrouw vlak voor haar voeten was neergevallen. Ook dat ze dacht te weten wie de vrouw was die van de toren was gesprongen. Dat ze zelf werkte bij Corazon en de vrouw daar regelmatig koffie had gedronken. Lida de Boer luisterde aandachtig en schreef af en toe wat op. Toen Lisa over Johan begon, keek Lida de Boer haar ongelovig aan. "Weet je dat zeker?" vroeg ze. "Poppen en kleren?" verbaasd luisterde ze verder naar wat Lisa te vertellen had. Na afloop bedankte ze Lisa hartelijk en begeleide haar naar de uitgang. "Je hoort nog wel van ons als we alles hebben nagetrokken" zei Lida terwijl Lisa naar buiten stapte. Buiten stond Tim op haar te wachten. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.


Boven op haar kamer pakte Lida de Boer de zojuist met de post binnengekomen enveloppe van haar bureau op en begon nog eens te lezen wat er in de brief stond. Wel heel toevallig dat dat meisje dat verhaal kwam vertellen. Dat maakte de zaak veel ingewikkelder dan ze tot  dusver had gedacht. Ineens zo veel informatie en zo verrassend. Zo als het er nu uitzag wist ze nu de naam van de vrouw die van de toren was gesprongen. En dan die andere informatie! Als dat waar bleek te zijn, dan waren al die aangifte van de bedwelmde en verkrachte vrouwen ook opgelost.
Eerst koffie dan kon ze het even verwerken. Op de gang kwam ze Piet Harlaar tegen. In het kort vertelde ze hem wat er vanmorgen allemaal gebeurd was. Die keek haar verbijsterd aan. Die gaan we meteen aanhouden riep hij kom mee.


Verbijsterd zat hij op de achterbank van de politieauto. Met vier man hadden ze hem bij de sportschool aangehouden. Wat een vernedering zeg, iedereen had hem aangegaapt. Hij snapte er niets van, hoe hadden ze hem gevonden. Niets was er gezegd alleen of hij even mee wilden komen. Nu zat hij ineens tussen twee man op de achterbank, voorin nog twee man die hem af en toe via de spiegel aankeken. Ze stopte tot zijn verbazing voor zijn huis en toverde een huiszoekingsbevel uit hun zak. Of hij zelf de deur wilde openen, anders lieten ze hem open breken. Binnen gekomen zetten ze hem op een stoel en begonnen te zoeken. Zijn pc werd in een doos gedaan. Kasten en lades doorzocht. Langzaam werd hem duidelijk dat het er niet goed voor hem uitzag. Hij snapte nog steeds niet waar hij een fout gemaakt had. Al die jaren zo voorzichtig te werk gegaan en nu zomaar ineens was hij erbij. Ze waren klaar met zoeken en namen hem en een groot aantal dozen met zijn spullen erin mee.
Op het politiebureau aangekomen namen ze hem mee naar zedenzaken. Overal waar hij langs kwam werd hij minachtend nagekeken.
Hij werd in een cel gezet in afwachting van zijn verhoor. Veters uit zijn schoenen gehaald en riem af. Hij had het koud, zou dat van de zenuwen komen of omdat hij nog zijn sportkleding aan had?
De deur van de cel ging even later weer open. Begeleid door twee agenten werd hij naar de verhoorkamer gebracht. Op de tafel stond een opnameapparaat. De deur achter hem ging open en hij zag ze met z'n tweeën binnenkomen. De schrik sloeg hem om het hart.

Feuilleton, aflevering 15: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Lisa trok haar jurk recht en haalde een paar plukjes haar uit haar gezicht. Op de achtergrond was harde muziek te horen. Ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde zich draaierig, licht in haar hoofd. Haar hoofd bonkte. Ze staarde naar haar spiegelbeeld en liet haar gedachten afdrijven naar Lenie. Lisa sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze hield haar adem even vast en blies niet veel later de lucht weer uit. Ze wierp nog één blik in de spiegel waarna ze het meisjestoilet uitliep.

“Lies! Daar ben je” hoorde ze haar beste vriendin over de muziek schreeuwen. “Ik was even naar het toilet” antwoordde Lisa. Haar beste vriendin overhandigde haar een plasticbekertje met een licht gekleurde vloeistof. Lisa rook er aan en trok haar neus op door de geur van alcohol. Ze staarde naar het bekertje. Was het wel verstandig om nog een wijntje te nemen? Ze had thuis nadat ze zich had klaar gemaakt ook al stiekem twee glazen wijn gedronken en hier op het schoolfeest had ze er ook al twee gehad. Zou één wijntje meer of minder uitmaken? Ze had geen idee. Ze had wel vaker gedronken, maar was nog nooit eerder aangeschoten of dronken geweest. Ze nam een slok en liet de bittere vloeistof door haar keel glijden.

De harde muziek maakte plaats voor een langzaam nummer en voordat Lisa het wist stond ze samen met Tim op de dansvloer. Haar armen om zijn nek, zijn armen om haar middel. Ze leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Ze sloot haar ogen en wilde niks liever dan van dit moment genieten, maar wederom dwaalde haar gedachten af naar Lenie. Ze wilde haar ogen openen. De gedachten van haar wegduwen, maar op de één of andere manier lukte dat niet. Ze zag Lenie weer van de toren vallen gevolgd door al dat bloed. Lisa begon het steeds warmer te krijgen. Ze begon zwaarder adem te halen en kon zweetdruppeltjes op haar voorhoofd voelen. “Lies, gaat het wel?” hoorde ze Tim vragen. Hij pakte haar bij haar schouders vast en duwde haar van zich af. “Lisa?” vroeg hij nogmaals. Ze keek naar hem op en kon zijn bezorgdheid in zijn ogen zien. Er schoot een pijnscheut door haar hoofd. Ze pakte met haar hand haar hoofd vast en kreunde zacht. “Lisa?” zei hij nogmaals. Hij sloeg zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. “Kom, we gaan naar buiten” hij begeleide haar de menigte door.

Lisa strompelde met hem mee. Haar voeten deden zeer. Toen ze buiten de frisse lucht tegen haar gezicht voelde haalde ze opgelucht adem. Tim liep met haar naar een bankje, waar hij haar liet zitten. De muziek van het feest klonk op de achtergrond. “Lies, gaat het wel?” vroeg hij terwijl hij voor haar neer knielde. Met gesloten ogen knikte ze. “Ja, het gaat wel weer” antwoordde ze. Ze hoorde hem opgelucht adem halen. “Je bent de hele avond al afwezig, wat is er aan de hand?” en hij nam naast haar plaats. Lisa viel stil. Wat moest ze antwoorden? Kon ze Tim de waarheid vertellen? Kon ze Tim over Lenie en Johan vertellen? 

Feuilleton, aflevering 14:arrogantie van de dader?

Rechercheur Lida de Boer had werkelijk nog geen enkel aanknopingspunt gevonden. De dader van alle aanrandingen de afgelopen maanden was nog steeds niet gevonden. Hij leek haast wel onzichtbaar toe te slaan. Ook zat er geen echt patroon in zijn handelen. Wel waren alle slachtoffers op dezelfde manier bedwelmt met GHB, dat was nu wel duidelijk. Maar een goede beschrijving van de dader had ze nog steeds niet, het leek wel of hij zich iedere keer aanpaste aan zijn slachtoffers en de omgeving waar hij ze oppikte. Wel ging ze er vanuit dat de dader toch ongeveer zestig jaar was. Ze had nu al twintig meldingen binnen. Maar vermoedelijk had niet iedereen aangifte gedaan. 

Onwillekeurig gingen haar gedachten terug naar gistermorgen. Toen was ze met haar collega Klaas de Jong meegegaan naar begraafplaats Rusthof. Ze hadden daar de anonieme vrouw begraven. Toch wel raar dat er geen enkele reactie binnen was gekomen, terwijl de vrouw zo nadrukkelijk in het nieuws was geweest na haar sprong van de Onze Lieve Vrouwetoren.
Haar onderzoek had enige dagen stil gelegen omdat er druk werd gezocht naar de naam van de vrouw. 


Hij sloot glimlachend zijn pc af, zonet had hij weer een aantal foto's toegevoegd aan zijn bestand. Ondertussen had hij toch al mooi foto's van zo'n dertig vrouwen uit Amersfoort en omgeving. Wat was het toch weer makkelijk gegaan gisteravond. Zo naïef ze vaak reageerde op zijn benadering. Je biedt ze een drankje aan en praat met ze mee en dan vertellen ze hun hele hebben en houwen. Als ze dan even niet opletten wat GHB in hun drankje en dan meenemen onder het mom van ik breng je wel thuis. Jaren geleden was het begonnen, zijn eerste liefde had hem zomaar gedumpt. Terwijl hij toch zo lief voor haar was geweest. Ze had hem gekrenkt tot op het bot. Door hard werken was hij maatschappelijk goed terecht gekomen, maar hij was al die jaren alleen gebleven. Af en toe pikte hij een vrouw op en dat was steeds meer ontaard in stiekeme observaties en later die bedwelming. Zich steeds onopvallend kleden en niet opvallen was nog het moeilijkst. Niet alle veroveringen waren goed gegaan een paar keer werkte de GHB niet goed en was hij bijna gesnapt en misschien wel herkend. Maar gelukkig was het gisteravond goed gegaan, wel had hij het werkterrein wat verplaatst naar de randgemeenten. Alleen die heisa rond die vrouw die van de toren gesprongen was die had hem behoorlijk van streek gemaakt, zonde toch dat iemand dat zomaar deed. Daar had hij toch wel een paar nachten slecht van geslapen. De komende tijd maar eens rustig aan doen, kon hij mooi zijn foto's eens ordenen en gelijk eens kijken of hij dat virus op z'n pc weg kreeg. Sinds een paar dagen leek het wel of de pc een eigen leven had. Hij moest dat wel zelf oplossen, de foto's waren te gevaarlijk om door andere te worden bekeken. Tevreden leunde hij achterover in zijn stoel en dronk zijn glasbier leeg.

Feuilleton, aflevering 13: Lisa

Door co-auteur: ©Sabrina Diana 

Het was twee weken geleden sinds ze op het Lieve Vrouwen plein stond. Twee weken sinds Lenie voor haar voeten neer viel. Haar identiteit nog steeds onbekend. Twee weken vol nachtmerries, die alleen maar erger leken te worden.

Het was een week sinds haar ontdekking bij haar buurman. Wat moest Johan met het schrift en de papieren van Lenie? Sinds haar laatste bezoek aan hem heeft ze hem geprobeerd te ontwijken. Dit lukte aardig goed en tot haar verbazing had hij ook geen contact met haar opgenomen. Was dit een goed teken? Of betekende dit dat hij wist dat zij in zijn papieren had gesnuffeld?

Lisa schudde haar hoofd. Vandaag was niet de dag om aan Johan of Lenie te denken. Ze keek op naar de kast waar haar donkerblauwe jurk hing. Het was een andere jurk dan de zwarte jurk die ze twee weken geleden op die dag had gekocht. Ondanks dat het de perfecte jurk was voelde het niet goed om die jurk naar het schoolfeest te dragen.

Ze hoorde haar telefoon overgaan en keek neer op de smartphone die naast haar op bed lag. Het was een berichtje van Johan. Ze kreeg het benauwd en haalde opgelucht adem toen ze het berichtje las. Hij had meteen een grote elegante ketting nodig voor bij de galajurk. Lisa keek op de klok, ze had geen tijd om vandaag naar de stad te gaan. Ze moest zich straks gaan klaar maken voor het schoolfeest. Ze keek haar kamer rond en liet haar oog vallen op haar juwelenkistjes. Daar moest wel iets tussen zitten. Ze draaide de kistjes één voor één om en liet de inhoud op haar bed vallen. Ze vond gelukkig snel wat ze zocht. Een grote ketting met fijne kleine glittersteentje, hij zou perfect bij de galajurk staan. Ze droeg hem zelf toch nooit. Lisa pakte een plastic tasje en liep daarna naar het huis van haar buurman.

Ze liep zijn achtertuin in en zag dat de deur naar binnen open stond. Lisa keek de woonkamer in, maar zag Johan nergens. Ze klopte aan, maar kreeg geen gehoor. “Johan?” riep ze, maar ook daar kreeg ze geen reactie op. Ze stapte zijn huis in en besloot om op onderzoek te gaan. Het eerste wat haar op viel was dat de papieren niet meer op de eettafel lagen. Lisa stapte de gang in en liep stilletjes de trap op. Voordat ze het wist stond ze voor de deur. Johan was nergens te bekennen. Misschien was hij bij de poppen? Ze haalde diep adem voordat ze de deur opende. Ze zag meteen dat hij niet in de kamer was, maar stapte alsnog naar binnen. Er was een nieuwe pop die haar aandacht trok. Ze droeg een korte zwarte pruik samen met de rode broek, de gebloemde sjaal en een witte blouse. Lisa zag dat er een kaartje op de sjaal geprikt was. Ze liep dichter naar de pop toe. De pop kwam haar bekend voor. Deed haar aan iemand denken, maar ze kon het niet precies plaatsen. Haar ogen werden groot toen ze zag wat er op het kaartje stond.

Lenie
Schrijfster

De rest kon ze niet lezen. “Lisa?” hoorde ze Johan zeggen. Haar ogen werden nog groter en ze keek op. In de deuropening stond Johan met een frons op zijn gezicht. “De achterdeur stond open. Ik heb een ketting meegenomen” zei ze snel terwijl ze de hengsels van het tasje fijn kneep. Johan zei niks. Hij pakte haar bij haar pols vast en trok haar de kamer uit. Lisa probeerde zich los te trekken, maar Johan was te sterk. “Laat me los” zei ze. Ze wist zeker dat haar angst in haar stem te horen was. “De volgende keer bel je gewoon aan bij de voordeur” mompelde Johan terwijl hij haar de trap af trok. Lisa knikte hevig, hopend dat hij haar dan los zou laten, maar dat gebeurde niet. Ze trok nogmaals aan haar arm, tot haar verbazing liet Johan los. Lisa liet het plastic tasje op de grond vallen en rende snel naar de woonkamer, waarna ze door de open achterdeur het huis uit rende. Ze rende zo hard als ze kon terug naar huis. Ze sprintte de trap op, sloot haar slaapkamer met een klap dicht en liet zich langs de deur naar beneden glijden.

Wat moest Johan met een pop die sprekend op Lenie leek? Waarom had hij Lenie’s papieren? Had hij wat met haar dood te maken?

Lisa probeerde rustig adem te halen. Ze keek op naar haar jurk. Ze moest kalmeren. Vanavond was haar avond. Die liet ze zich niet door Johan of Lenie afnemen. Ze stond op en begon zich klaar te maken. Eerst stak ze haar lange haren op, daarna bracht ze wat make-up aan en als laatste trok ze de donkerblauwe jurk met zwarte stiletto’s aan.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zag er geweldig uit en was klaar voor vanavond.